Ellende

De twee zakjes bloed waren heerlijk! Terwijl ieder zakje twee uur nodig had om in te lopen lag ik rustig te wachten op bed in het AvL. Zienderoog kreeg ik wat meer kleur in mijn gezicht en voelde ik me wat opknappen. De beiden zakjes zorgen er voor dat de bloedwaarde 1 punt wordt verhoogd. Ik begon met 5.5 en eindigde dus op 6.5. Nog altijd lager dan een gezond persoon die rond de 8 moet zitten. Maar dat heeft z´n tijd nodig.

Bijna fluitend verliet ik vier uur later weer het ziekenhuis op weg naar een lekker biefstukkie. Want rood vlees is goed voor de HB waarde.

Eenmaal thuis kreeg ik wast last van mijn maag. De uitzaaiing die toch al enige tijd voor problemen zorgt begon nu extra aanwezig te zijn. Steken en branden, alsof ik een schaafwond op mijn buik had. Zo voelde dat aan. Daarnaast lijkt het er op alsof enkele buikspieren bij strekking voor extra spanning rondom de plek bij mijn maag zorgt waardoor ik extra pijn kreeg. Het lopen werd al snel bemoeilijkt. Zo heb ik het weekend geprobeerd om met de bestaande medicatie te pijn te verzachten. Maar wat ik ook deed, niets werkte. Ik kreeg zelfs wat verhoging en in de avond koorts met heftige zweet aanvallen. ´s Maandags heb ik in de ochtend direct contact gezocht met het AvL. Men besloot om over de gaan op een ander pijnstillend middel, gebaseerd op morfineachtige preparaten. Voor de liefhebbers: Oxycodon en …

De rest van de week was geen pretje. Ik was knap beroerd en op het moment dat de medicijnen hun werk deden en de pijn weg was, voelde ik me zwaar klote. Klote als in dat alles te veel is en ik bij de gedachten om mijn bed uit te komen al moe werd. Zo ben ik de week doorgekomen in de wetenschap dat ik op zaterdag in het vliegtuig kan stappen om naar Barcelona te vliegen. Zaterdagavond bezoek ik samen met mijn broer Sander en goede vriend Martin de klassieker der klassiekers onder de voetbalwedstrijden.

Maar wat is verstandig. Gaan of niet gaan? Je probeert je van alles voor te stellen hoe het zal gaan. De medicijnen geven in het begin aardig wat bijwerkingen. Onrustig, kortademig, vermoeid en misselijk. Zie je het voor je? Maar ja, waar een wil is is een weg. Gaan! En dus vertrek ik morgenochtend naar Barcelona. Ik zie het wel wat er gebeurd. Mijn grootste probleem nu is dat ik ongelooflijk, werkelijk niet normaal, overdreven op mijn hoofd transpireer. Ik meen het werkelijk waar. Ik zie al voor me bij de douane hoe dat morgen gaat. Kijk dat poortje gaat natuurlijk piepen door mijn prothese. Staat daar een zwetende kerel. Die denken vast dat ik een bom ergens heb verstopt. Enfin, we zien het wel. Ik neem een handdoek mee om daarmee alles weg te vegen. Sander en Martin zijn goede begeleiders dus dat komt helemaal goed.

En daarna? Ik kan gewoon niet ontkennen dat het niet echt best gaat. Ik blijf een beetje door modderen in mijn ellende en kom niet op een punt dat ik kan zeggen dat ik ben verbeterd. In tegendeel. De situatie verslechtert juist iedere keer. Ik eet stukken minder dan ik ben gewend wat te zien is in mijn gewicht. Ook is de plek bij mijn maag steeds meer zichtbaarder. De uitzaaiing die de pijn veroorzaakt eist nu alle aandacht op en verdingt mijn longen naar achteren. Gek is dat eigenlijk. Al zo lang ben je bezig met je longen en alles wat daar bij komt. En nu? Nu is de ban gebroken lijkt wel. Ik heb het wel eens eerder geschreven. Wanneer je je niet goed voelt ga je nadenken. Gelukkig kan ik samen met mijn ouders en Priscilla relativeren. We benoemen de dingen zoals ze zijn. Wat ben ik blij dat we dat zo samen kunnen. Zo heb ik van de week ook samen met Priscilla met onze huisarts gesproken. Dat hele gedoe over euthanasie in de krant wil ik niet hebben. Dat moet goed geregeld zijn. Ik zal de details besparen. Maar we hebben het nu uitgesproken en het is duidelijk en gelukkig een stuk minder angstaanjagend dan het nu wordt beschreven in alle artikelen in de krant. Zolang je het maar goed regelt.

Ik ben benieuwd hoe ik maandag thuiskom. Of het weekend heeft mij de kick gegeven die ik even nodig had en er is weer een stijgende lijn ingezet, of ik blijf aansukkelen en zal weer contact moeten zoeken met het AvL om verdere stappen te ondernemen. Ik zou me graag weer “goed” willen voelen en dingen ondernemen. Nu blijft alles te veel. Ik blijf er in hangen. En misschien moet ik nog wel een bloedtransfusie. Maar dat staat los van de plek in mijn maag. Die gaat niet meer weg en is wat mij betreft tastend bewijs dat ik in een slechte situatie ben beland.