Een streep onder mijn carrière
Het mag niemand ontgaan zijn dat ik al geruime tijd niet meer werk. Ik ben nu al zo’n 2 ½ jaar in het AvL onder behandeling. Daarvoor keerden de uitzaaiingen in mijn longen weer terug en dat zal ook zo’n beetje het moment geweest zijn dat ik mijn werkzaamheden echt moest stoppen. In de periode die daar weer aan voorafging was ik weer gedeeltelijk aan de slag gegaan.
Altijd met alle begrip van mijn werkgever en mijn collega’s, eigenlijk van iedereen. Ook de periode daarvoor of beter gezegd, vanaf het moment dat er kanker bij mij werd geconstateerd begon direct de support op mijn werk. Want het was voor iedereen een schok dat juist ik deze ziekte kreeg.
Vandaag stond het officiële afscheid gepland. Het formele moment dat ik niet langer meer als werknemer in dienst was van EMS en het voelde ook een beetje als het officiële afscheid van mijn vorige werkgever ICS cards. Ik begrijp als het een beetje verwarrend klinkt. Ik zal het nog even kort uitleggen.
In 1993 ben ik gaan werken voor ICS cards. Daar heb ik alles geleerd over kwaliteit, integriteit, klantenbinding en vooral hoe je er voor zorgt hoe je saamhorigheid creëert binnen een bedrijf waardoor iedereen het gestelde doel nastreeft. Bij ICS cards werken mensen doorgaans lang. Ik zag veel collega’s jubilea vieren sommige collega’s een waardig afscheid krijgen wanneer ze elders hun geluk gingen beproeven. Ik droomde er van om ook ooit eens een receptie te mogen krijgen. Zo’n 7 jaar geleden werd het bedrijfsonderdeel waar ik bij ICS cards voor werkte verkocht en verhuisde ik mee naar het nieuwe bedrijf. Niks receptie. Sterker nog, de eerste twee jaar zaten we nog altijd in het zelfde gebouw. Maar ik kreeg de kans om binnen het managementteam het begin van EMS te mogen mee ontwikkelen. Het Salesteam moest gestalte gaan krijgen. Ik voelde me als een vis in het water. Tot aan het begin van dit WeBlog en ik ziek werd.
En daar begon de onvoorwaardelijk steun van EMS. Ik hoefde me werkelijk nergens zorgen om te maken. Alles werd voor me geregeld en alle zaken die ik tot mijn beschikking had bleven ook tot mijn beschikking. Tijdens alle ziekenhuis bezoeken heb ik heel veel mensen gesproken die allemaal met kanker te maken hadden. Merendeel van de mensen die ik sprak maakte zich zorgen of had al problemen met z’n werkgever. En ik? Ik kon nog altijd trots zeggen dat ik een baas had en mij betrokken voelde bij een bedrijf. En dat heeft niet alleen mij maar iedereen om mij heen zo veel goeds gedaan! Onvoorwaardelijke steun. En die steun kreeg ik ook altijd van mijn collega’s van ICS cards. De betrokkenheid en vooral het contact. Door de betrokkenheid voelde je je waardevoller dan ooit. En dat is fijn!
En dan toch een receptie voor mij! Niet omdat ik een jubileum heb, niet omdat ik elders mijn carrière ga voortzetten en zeker niet omdat ik met pensioen ga. Kun je je voorstellen? Een borrel omdat ik volledig arbeidsongeschikt ben verklaard en mijn contract wordt beëindigd. Een moment dat onvermijdelijk is na zo een lange periode in de ziektewet. Veel collega’s van EMS waren naar de receptie gekomen en gelukkig ook ongekend veel ICS collega’s of beter gezegd; vrienden. Super trots was ik gisteren. Ik voelde me best belabberd. Ik lag al sinds zondag in bed met flinke koorts. Geen idee wat er aan de hand was maar het lijkt weer iets beter te gaan. Ik had nog even de angst dat ik voor de derde keer een longontsteking zou hebben maar de symptomen zijn gelukkig anders. Tijdens de receptie werden er ontroerende en hele mooie woorden gezegd door mijn algemeen directeur Marc Dumortier en door Arthur Smolders en Jan van Veen van ICS cards. Jan is een hele goede vriend van mij en heeft mij destijds ooit bij ICS cards aangenomen wist gelukkig wel wat hij moest vertellen om het plaatje “helder en compleet” te krijgen. Het was een indrukwekkende middag en een prachtige middag. Niet alleen ik maar ook Priscilla en Dani werden niet vergeten. We kregen ongelooflijk mooie kado’s en zelfs de foundation kreeg een gezamenlijke donatie van EMS en ICS cards van maarliefst € 2500,- Een dubbel gevoel? Jazeker maar niets meer dan een streep onder mijn carrière. Want de deuren blijven geopend en ik ben trots...!