Menu

WEBLOG

Een geweldige broer!

 

Na 3 ongelofelijke weken waarin we langzaam bewust worden van het overlijden van mijn broer Dennis geef ik een eerste vervolg aan zijn weblog. In de aanloop naar 15 april, de dag van overlijden, hebben we heel veel zaken besproken. Een ervan was zijn weblog. Dennis gebruikte zijn weblog om van zich af te schrijven. Het was zijn uitlaatklep. Alle emoties die in hem naar boven kwamen bij het oppakken van de pen verwerkte hij in zijn tekst en dat straalde een enorme kracht uit over hoe hij in het leven stond. Veel mensen herkenden zich in zijn teksten en gebruikten het als houvast. Dat is mooi om terug te lezen in alle mooie berichten die wij hebben mogen ontvangen. Ik wil u dan via deze weg allemaal bedanken voor de hoeveelheid aandacht die wij als gezin maar ook als familie hebben mogen ontvangen.

Stap voor stap

Klaar! Klaar ben ik er mee. Klaar zijn we er mee. En ook het ziekenhuis is er klaar mee. Vorige week kreeg ik het ineens ontzettend benauwd. Alsof ik stikte. Paniek maakte zich meester over me. Ik wist niet wat ik moest doen. Het gebeurde midden in de nacht. Ik heb de hele verdere nacht niet meer kunnen slapen vanwege de benauwdheid en het verstikkingsgevoel. De volgende ochtend heb ik direct het ziekenhuis gebeld. Uiteraard moest ik komen voor een longfoto. Mijn kortademigheid was zo hevig dat er meer aan de hand moest zijn. Daarom werd er ook een nieuwe CT-Scan gemaakt. Het wachten duurde immens lang. Ik wist niet hoe ik in bed moest gaan liggen of zitten. Iedere positie die ik innam zorgde voor extra benauwdheid. Dat was echt eng. Na een tijdje kwamen de artsen die ik overigens nog nooit ontmoet had met de diagnose. De uitzaaiingen in mijn longen waren dusdanig toegenomen en gegroeid dat zij de oorzaak waren van de benauwdheid. Mijn eigen dokter, dokter Schellens was helaas in het buitenland en kon niets voor mij betekenen. Maar de diagnose en mijn eigen gevoel waren duidelijk. Door de toename is er geen weg meer terug. Over en uit! Vanaf dat moment had ik maar een doel en wilde zo snel als mogelijk naar huis.

De berg af

Inmiddels weet ik wel waar ik de goede dingen moeten halen of waar ik voor het beste moet zijn. De beste medische zorg vind je in het AvL. Wat een toppers. Ik blijf het zeggen. Ongelooflijk wat er allemaal voor me wordt gedaan. Maar voor de allerbeste zorg moet ik thuis zijn. Thuis bij Priscilla en mijn moeder. Want helaas, er heeft de laatste tijd nogal wat plaatsgevonden. Onomkeerbare zaken lijken het. Het hoort bij de aftakeling. De verergering van mijn ziekte, de verkankering. En hoe oneerlijk het ook is. Je doet er werkelijk helemaal niets meer aan om het proces te stoppen. Dat ligt achter ons. Het is nu een kwestie van zo goed als mogelijk door alles heen komen. De pijnen namen toe. Inmiddels hebben we dat met morfinepleisters, morfinepillen en een morfine spray enigszins onder controle. Maar elke dag biedt wat anders. Is het mijn buik niet dat de aandacht opeist dan is het wel mijn rug. Samen met het ziekenhuis en de huisarts stellen we de behandelplannen bij.

Neerwaarts

Laat ik er maar niet omheen draaien. Het gaat niet lekker. Het gaat eigenlijk gewoon niet goed! De pijnen die worden veroorzaakt in mijn buik krijgen we maar moeizaam onder controle met de pijnmedicatie. De week vakantie in Oostenrijk was heerlijk maar we moesten wel eerder weer terug naar Nederland vanwege de hoeveelheid vocht in mijn buik. Dat vocht is vorige week vrijdag weggehaald. Enigszins teleurstellend was het nog geen drie lier vocht dat er werd afgetapt.

Negatieve veranderingen

Het gekke is dat de misère waarin we nu leven ook wel weer went. Zo weet ik bijvoorbeeld dat geen een dag het zelfde is. Geen een dag is ver van te voren in te plannen en geen een dag verloopt 100% prettig. Iedere keer is er wel wat. Daar stel je je op in. Niet alleen ik trouwens. Priscilla en Dani zullen het er ook mee moeten doen. Pijntjes, vermoeidheid of iets anders. Allerminst prettig voor mij maar zeer zeker ook voor mijn omgeving. Ik breng veel tijd door in bed. Simpelweg doordat mijn conditie gewoon niet bijtrekt. Daardoor moet ik mijn dagen nog altijd met alle rust doorbrengen.

Eentonigheid

Het begint zo langzamerhand allemaal wat eentonig te worden. Ik voel me al weken niet lekker en merk dat ik eerder kracht en conditie aan het inboeten ben dan dat ik aan het verbeteren ben.

Liters buikvocht

Nadat de druk eerder op 10 december "van de ketel" was gehaald door het verwijderen van 6 liter buikvocht, herstelde ik aardig door. Heel langzaam maar zeker kon ik iedere dag wat meer doen. Ik kon wat langer 's avonds opblijven en ik begon weer meer te eten en te drinken. Het stelde eigenlijk nog geen snars voor maar het was een begin.

Druk van de ketel

Nadat ik bruut ben wakker geboord door de werklui die hier aan de zijkant van het AvL aan het bouwen zijn, komt niet lang daarna het ontbijt binnen. Ik heb niet echt lekker geslapen.

×