We zijn weer thuis

Een nieuw jaar! En toch moet ik bekennen dat het mij allemaal minder doet dan voorheen.

Iedereen weet het

Mijn familie is nu ingelicht. Ik heb inmiddels meerdere malen mijn verhaal kunnen vertellen. Ondanks de herhaling lucht het op. Ik ben realistisch en positief. Het weer is net zoals we ons voelen: Onstuimig. Wat ik erg vervelend vind is dat de pijn in mijn onderbeen nu geen kwestie is van een spierblessure. De oorzaak heet nu anders en dat maakt de pijn ook anders. Tintelingen in mijn onderbeen die naar mijn bovenbeen uitstralen interpreteer ik onbewust op een andere manier. En dat is gek. Vrijdag, de dag dat ik in het ziekenhuis was, is nu twee nachten geleden. Ik heb beide nachten redelijk tot goed geslapen.

Hoe het begon - Dag 1...

En hoe zal het eindigen? Dat is de vraag die ik me nu stel.

Zojuist ben ik teruggekomen uit het ziekenhuis. Het meest slechte nieuws dat je je kunt bedenken draag ik met me mee. Als ik straks thuis kom moet ik het nieuws gaan vertellen aan Priscilla, Dani, mijn ouders bij wie we gaan eten, Oma en aan Sander. Ik heb mijn werkkleding aan, dus kostuum en stropdas en rij in mijn net gewassen auto. Ik ging immers “even” naar het ziekenhuis, tussen werktijd door. Het lijkt of de andere automobilisten naar me kijken. Om niet nog een keer in huilen uit te barsten draai ik het volume van mijn stereo harder en zet “it’s raining man” van the weathergirls op.