Stap voor stap
Klaar! Klaar ben ik er mee. Klaar zijn we er mee. En ook het ziekenhuis is er klaar mee. Vorige week kreeg ik het ineens ontzettend benauwd. Alsof ik stikte. Paniek maakte zich meester over me. Ik wist niet wat ik moest doen. Het gebeurde midden in de nacht. Ik heb de hele verdere nacht niet meer kunnen slapen vanwege de benauwdheid en het verstikkingsgevoel. De volgende ochtend heb ik direct het ziekenhuis gebeld. Uiteraard moest ik komen voor een longfoto. Mijn kortademigheid was zo hevig dat er meer aan de hand moest zijn. Daarom werd er ook een nieuwe CT-Scan gemaakt. Het wachten duurde immens lang. Ik wist niet hoe ik in bed moest gaan liggen of zitten. Iedere positie die ik innam zorgde voor extra benauwdheid. Dat was echt eng. Na een tijdje kwamen de artsen die ik overigens nog nooit ontmoet had met de diagnose. De uitzaaiingen in mijn longen waren dusdanig toegenomen en gegroeid dat zij de oorzaak waren van de benauwdheid. Mijn eigen dokter, dokter Schellens was helaas in het buitenland en kon niets voor mij betekenen. Maar de diagnose en mijn eigen gevoel waren duidelijk. Door de toename is er geen weg meer terug. Over en uit! Vanaf dat moment had ik maar een doel en wilde zo snel als mogelijk naar huis.
Een grens is pas een limiet als je niet niet meer verder kunt!
Wat er daarna allemaal is gebeurd is voor mij op dit moment moeilijk te achterhalen. Inmiddels is het traject gestart die de laatste stapjes naar het einde betekenen. Ik heb een morfine pomp aangesloten gekregen waardoor de situatie voor mij allemaal wat troebeler wordt. Alles is opgestart om de verdere lijdensweg zo goed als mogelijk te begeleiden en in te korten. Ik heb inmiddels permanent zuurstof in mijn slaapkamer voor de nacht. Vanmorgen is de morfinepomp aangesloten. In de loop van de middag is de dosering zelf een keer verhoogd om de pijn die ik in mijn buik ervaar tegen te gaan. Voor de nacht heb ik medicijnen gekregen die te vergelijken zijn met het roesje van een narcose. Dat betekend dat ik hopelijk een nacht krijg waarin ik kan doorslapen. Dat is alweer even geleden. Hoe zal het nu verder gaan? Mijn huisarts die regelmatig op bezoek komt heeft helaas niet de ervaring om ons op uitgebreide schaal te informeren. Er is inmiddels een gespecialiseerd team ingeschakeld die de verdere begeleiding op zich neemt. Daar zit gelukkig wel voldoende kennis en ervaring en kunnen wij onze vragen die we hebben ook neerleggen. Dat geeft rust en voldoende ondersteuning. En dan komt het. Wat gaat er gebeuren? Ineens moet je nadenken over het moment wanneer het gaat plaats vinden. Je moet nadenken over de wijze waarop. Want er zijn meerdere mogelijkheden om tot een eind te komen. Je kunt ervoor kiezen om in een comateuze toestand te verkeren waarbij je slapend op bed wacht totdat het lichaam het opgeeft. Dat klinkt voor mij te vrijblijvend in mijn oren. Stel je eens voor dat het nog 2 weken zal duren. Wil ik dat wel? De andere optie is simpel. Langzaam wordt je onder zeil gebracht en uiteindelijk ontvang je het welbekende spuitje waarbij het einde een feit is. Momenteel kies ik voor de tweede optie. De morfinepomp doet zijn werk goed en zal komende dagen worden verhoogd.
De afgelopen dagen heb ik uiteraard heel veel gepraat met mijn allerdierbaarsten om mij heen over de beëindiging van mijn leven. Want die beslissing ligt weliswaar geheel bij mij maar ik wilde hem niet alleen nemen. En zo kom je dan tot een plan van aanpak wat wanneer gaat gebeuren. Ondanks dat het weliswaar is afgesproken zit er ook nog heel veel rekbaarheid in. Gaat het slecht en is de situatie erg oncomfortabel dan kies ik voor het begin van volgende week. Maar wanneer het nog enigszins te verdragen valt stel ik het uit. De benauwdheid en de pijn in mijn buik zullen hierbij de belangrijkste pijlers zijn. Ook het bezoek staat op een laag pitje. Alleen mijn familie ontvang ik terwijl ik soms in bed lig en soms nog beneden zit. Praten, luisteren en lachen valt zwaar. En dus moet ik een keuze maken wie ik allemaal ontvang. Ik heb ervoor gekozen om alleen familie ’s avonds bij mij thuis te ontvangen.
Dezelfde afgelopen dagen heb ik ontzettend veel berichten mogen ontvangen. Deze berichten doen mij en mijn familie erg goed. Ik wil dan ook bijzonder graag iedereen hiervoor heel hartelijk bedanken.
Was dit het? Lukt het mij om de komende dagen nog een keer in de WeBlog te schrijven? Of is dit de laatste bijdrage die ik kan leveren. Gelukkig is daar mijn broer die net als bij de foundation mij weer ondersteund en helpt. Dus wie weet. Lukt het mij om nog wat te melden. Het zal ongetwijfeld geen vrolijk nieuws zijn. Maar dat ligt in de lijn der verwachting. Iets wat ik heb geaccepteerd. Het is goed zo. Stapje voor stapje gaan we naar over en uit. Ik hoop dat het een feest gaat worden. Net zoals ik geprobeerd heb mijn leven te leiden. Als je er zelf niets van maakt gebeurt er niets. Ik hoop dat iedereen op welke manier dan ook iets aan dit WeBlog heeft gehad. Maar ik hoop bovenal ook dat de foundation nog altijd dezelfde ondersteuning mag ontvangen zoals dat de afgelopen 5 jaar is gebeurt. Dan maken we er met zijn allen een feestje van.
Mijn grens is bij deze bereikt. Het limiet is opgezocht en ik weet nu tot hoe ver ik kan gaan. Het liefste had ik nog veel verder willen gaan maar ik moet eerlijk zijn. Ik ben op. Ik ben leeg en ik ben moe. Moe van het knokken tegen die waardeloze klote ziekte. Mijn strijd is gestreden. Verder gaan gaat niet meer. Dat lukt me niet meer, ik kan het niet meer opbrengen. Als je me ziet zie je een hoop botten met een dun velletje erover heen. Geen schim meer van wat ik was. Wanneer ik in de spiegel kijk doet mij dat pijn. Daarom is het goed zo. Ik ben er klaar mee!