Menu

WEBLOG

Eentonigheid

Het begint zo langzamerhand allemaal wat eentonig te worden. Ik voel me al weken niet lekker en merk dat ik eerder kracht en conditie aan het inboeten ben dan dat ik aan het verbeteren ben.

Ik had verwacht dat ik met de nodige rust en herstel langzaam kon gaan opbouwen. Helaas moet ik concluderen dat ik verre van dat kan doen.

Eigenlijk vanaf mijn verjaardag nu ruim 2 maanden geleden ben ik in een glijvlucht omlaag gekomen. Ik had er goede momenten tussen zitten maar merendeel was belabberd. Ik heb uren in mijn bed door moeten brengen. Dit werd mede veroorzaakt door complicaties in mijn buik als gevolg van de uitzaaiing die er zit. Dat ding blijft groeien. Ik beschreef al eerder dat er vocht werd weggehaald. Vocht dat in mijn buikholtes zat waardoor ik enorm benauwd was, nauwelijks kon eten en amper kon bewegen. Alles stond strak rondom mijn buik. Eergisteren is er voor de vierde keer in totaal vocht weggenomen. De laatste keer is nu twee weken geleden. De hoeveelheid viel me erg tegen. Slechts 2.5 liter. Maar ik vergelijk het dan met de hoeveel die er de tweede keer uitkwam. Dat was toen tien liter en ik voelde me toen net als nu. Dus mijn verwachting was wellicht iets te ambitieus.

De benauwdheid die ik ondervind is frustrerend aan het worden. Ik kan werkelijk helemaal niets doen. Na een seconde of 10 begin ik te hijgen, naar adem te happen en vervolgens te transpireren. Ik word er helemaal gek van. En juist dit gedeelte begrijp ik niet. Ik heb geen kuur waardoor ik verzwakt zou kunnen raken. Wat is er dan aan de hand? Omdat ik een beetje tussen wal en schip ben geraakt in het ziekenhuis is het niet altijd duidelijk bij wie ik terecht kan met mijn klachten. Dokter Schellens is mijn eerste aanspreekpunt maar die wil je ook weer niet voor ieder wissewasje raadplegen. Dus toen we eergisteren naar het AvL gingen om het vocht te laten verwijderen uit mijn buik heb ik gebeld met een van de Nurse Practictioners en mijn klachtenlijstje voorgelegd. Daaruit kwam naar voren dat een longfoto geen kwaad kon. Toen ik in de middag de uitslag ging omvragen bij de NP zagen zij direct dat ik er niet echt bruisend bijzat. En dan ontstaat de situatie die ik altijd zo enorm waardeer in het AvL. Er wordt gewerkt om een verklaring te krijgen. Binnen mum van tijd werden er extra onderzoeken gedaan en ergens in de namiddag bleek dat ik een te lage HB had waardoor een bloedtransfusie noodzakelijk was. Daarnaast kreeg ik extra medicatie voorgeschreven. Een forse Prednison kuur en een inhaleermiddel waardoor mijn longblaasjes wat geopend worden. Ik hoop zo dat het gaat werken. Het gepiep van mijn longen houdt ons ’s nachts regelmatig wakker. Verre van ideaal dus. Mijn hartslag is ook te hoog. In het ziekenhuis liet iedere controle zien dat deze rond de 120 slagen per minuut lag. Ik begrijp nu wel waarom ik amper iets kan doen voordat ik al weer begin te hijgen. Zodra ik iets doe gaat mijn hartslag nu verder omhoog en is het alsof ik aan het hartlopen ben.

Het is nu afwachten hoe ik op de medicatie reageer. Komende dagen moet er wat verbetering intreden waardoor ik ten minste weer wat extra power moet gaan voelen en wat meer kan gaan doen. Ik kan er momenteel geen pijl op trekken. Maar leuk is anders. Normaal zijn mijn dagen gevuld met leuke dingen. Nu kan ik mij amper aankleden. Daar zie ik al tegen op. Die eentonigheid is niets voor mij en hoort niet bij mij.

Facebook Twitter
×