WEBLOG
Dan ben je thuis, hebt alle ruimte om te herstellen, de allerbeste verzorging maar er gebeurt gewoon niets. Ja, opkomende spierpijnen, kwaaltjes, pijntjes, weet ik veel wat. Betekent dit nou dat je aan het wegkankeren bent? Ik geloof er niets van.
Met mijn benen op het ziekenhuisbed zit ik in een stoel naast dat zelfde bed. Nu 2 dagen na mijn verjaardag is alles wel een beetje tot rust gekomen en hebben alle indrukken plaats gemaakt voor enthousiasme en energie. Want die heb ik op mijn verjaardag afgelopen donderdag wel gekregen. Meer dan dat zelfs. Even over twaalven kwam de zuster met slingers naar mijn ziekenhuisbed toe. Erg lief maar daar had ik weinig behoefte aan. Geen slingers in het ziekenhuis.
Ik lig in het AvL. Iedereen die niet weet wat het Avl is heeft de laatste tijd onder een steen geleefd of mijn WeBlog niet goed gelezen. Maar goed, het is vergeven. Het AvL is het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis in Amsterdam. “The place to be” als het gaat om kanker. Welke verhalen ook de ronde doen, welke oplossing ook door goedwillende mensen worden aangedragen. Het is hét adres. Niet voor alle soorten maar doorgaande kankervormen worden hier bestreden. Net zoals je voor en een goed maatpak naar Oger gaat en niet naar een andere winkel waar je net zo goed netjes en vakkundig geholpen kan worden, zo ben je in de accute problemen als je in het AvL komt maar weet je zeker dat je op de eerste rij zit voor hulp volgens de beste en laatste methodieken. Je komt hier niet met een gebroken been. Niks buitenland,allemaal hier in ons eigen landje staat het huis van de toekomst. Ik hoop er later nog op terug te komen hoezeer we dit met z’n allen moeten omarmen en vooral moeten ondersteunen. Pas dan krijgen we kanker de wereld uit! En dat betreft mijzelf helemaal. Naast dat ik het gevoel heb dat ik op de eerste rij zit, wordt ik ook nog eens behandeld door één van de beste artsen die er zijn.
Wat een weekend! Toen de wekker zaterdagochtend afging wilde ik me nog bedenken door niet naar Barcelona te gaan. Ik voelde me nog altijd knap beroerd en had niet het idee dat ik nou in een stijgende lijn terecht was gekomen. Hoe moest ik in deze conditie het weekend beleven? Gelukkig hadden we vooraf afspraken gemaakt waardoor ik er toch genoeg vertrouwen in had.
De twee zakjes bloed waren heerlijk! Terwijl ieder zakje twee uur nodig had om in te lopen lag ik rustig te wachten op bed in het AvL. Zienderoog kreeg ik wat meer kleur in mijn gezicht en voelde ik me wat opknappen. De beiden zakjes zorgen er voor dat de bloedwaarde 1 punt wordt verhoogd. Ik begon met 5.5 en eindigde dus op 6.5. Nog altijd lager dan een gezond persoon die rond de 8 moet zitten. Maar dat heeft z´n tijd nodig.
De golfdag afgelopen zaterdag was een ongelooflijk groot succes. Zelf heb ik helaas niet mee kunnen spelen met de wedstrijd. Mijn fysieke gesteldheid liet het niet toe. Hoewel ik me “best goed” voelde kon ik gewoon niets anders doen dan verstandig zijn. Ik had de hele week daarvoor in bed doorgebracht. Dat ik mij op deze zaterdag voor het eerst weer goed voelde zorgde er alleen maar voor dat deze dag nog leuker werd. Doordat ik niet met de wedstrijd kon meedoen had ik weer de kans om de lopende dingen overdag mee te maken. Het was een feestje om weer eens bij de clinic te zijn. Ruim 32 deelnemers kregen de beginselen van het golfen uitgelegd.
De afgelopen weken waren geen pretje. Er is nog steeds geen zicht op een nieuw experiment vanuit het AvL. Gek genoeg ervaar ik dat niet als een probleem. Want stel dat je weer hetzelfde krijgt als de laatste kuur en dat je doodziek bent. Nee, bedankt. Het probleem zat voornamelijk in mijn buik. De uitzaaiing in mijn buikwand was steeds meer aanwezig.
Wat? Ja precies, een contradictie. Oftewel een tegenspraak. Ik heb hem! Want ondanks de verslechterde situatie met betrekking tot de uitzaaiingen, voel ik me nadat ik drie weken geleden met de chemokuur ben gestopt, stukken beter.